ประทับใจกับความผูกพันที่ไม่จางหาย

สวัสดีครับพี่น้อง steemains วันเสาร์ที่ผ่านมามีหลายเรื่องราวที่ทำให้ผมประทับใจ และหนึ่งในนั้นก็คือ ลูกน้องเก่าของผมคนหนึ่งชื่อสาคร ผมเคยเป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงเมื่อประาณ 5 ปีที่แล้ว ปัจจุบันนี้ผมไม่ได้เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงแล้ว และก็เจอกันน้อยมาก เพราะพี่เขาทำงานอาจจะต้องเข้ากะในตอนกลางคืน เขาจะเรียกผมว่าเฮีย (จริงๆ ก็ไม่อยากให้เรียกแบบนีกลัวเรียกเพี้ยนเป็น ......) และเมื่อวันเสาร์บริษัทได้จัดกีฬาสีเชื่อมความสัมพันธ์กันในองค์กร ระหว่างที่นั่งคุยอยู่กับน้องๆ
พี่เขาก็เดินมาหาผม พร้อมยื่นถุงสีน้ำเงินให้ผมและบอกว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้เฮีย เอามาจากบ้านที่อีสาน และพี่เขาก็คาดเอวมาหนึ่งผืน ผมก็รับมาแบบงงๆ เฮ้ยเราไม่ได้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันนานมากแล้ว ยังนำสิ่งของมาให้ผมอีก ผมคิดในใจว่าถ้าพี่ตั้งใจเอามาให้ผมจริงๆ จากบ้าน นั่นหมายความพี่ต้องคิดถึงผมและชื่นชมบางอย่างในตัวเรา จึงเรียกพี่กลับมาและให้คาดเอวให้ผม และถ่ายรูปไว้เป็นที่ระทึกร่วมกัน ซึ่งผมรู้สึกประทับใจในความที่เขาไม่ลืมผม ทั้งๆที่เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันเกือบ 5 ปีแล้ว และอยู่กันคนละสายงานแล้ว ก็ขอบคุณพี่สาครอีกครั้งทำให้ผมรู้สึกชีวิตมีคุณค่าและมีความหมาย

และนี่คือความประทับใจที่จะติดอยู่ในใจผม จึงนำมาเล่าไว้เป็นบันทึกเผื่อในอนาคตจะได้เข้ามาอ่านเพื่อระลึกถึงอีกครั้ง และสำหรับวันนี้ก่อนนอนเพื่อสนับสนุนและขอบคุณสังคม steemit จึงโพสต์ให้คนรู้จักได้สงสัยเพื่ออยากเข่ามาอ่านและอยากเปลี่ยนใจมาเรียนรู้บ้าง

Happy Merry Christmas

ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามกันนะครับ