Covid-19 ทำให้เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดหลายอย่างในชีวิต

สวัสดีทุกคนครับ วันนี้จิตใจผู้เขียนออกจะซึมๆเศร้าๆ กับการสูญเสียยายไปด้วยโรคมะเร็ง จึงขอบันทึกความรู้สึกนี้ไว้ เพื่อเป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเราได้เจอกับเหตุกาณ์ที่ไม่ปกติเกิดขึ้นกับชีวิตของเรา ในวันที่เราต้องเสียยายที่รัก แต่เราไม่สามารถเดินทางไปดู ไปเยี่ยม ก่อนที่ยายจะสิ้นใจได้ และที่เศร้าไปกว่านั้นเราไม่สามารถเดินทางไปร่วมไว้อาลัย ด้วยเจ้าโควิทแท้ๆ ที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เพราะหากเราต้องเดินทางไป ก็ต้องโดนกักตัว 14 วัน ไม่สามารถไปถึงบ้านได้ ด้วยเหตุที่ทางจังหวัดระนอง ในส่วนราชการใช้มาตรฐานที่เข้มข้น

วินาทีที่ญาติโทรมาบอกว่ายายเสียแล้ว มันตื้อและเศร้าในใจ ผมสนิทกับยายมาก จำได้ว่าเมื่อประมาณยี่สิบกว่าปีที่แล้ว น้าสาวซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็กของยายป่วยเป็นโรคมะเร็งที่โพรงจมูก ต้องมารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจุฬา ยายต้องมาดูแลคนเดียวอยู่เป็นปีๆ นึกถึงคนสูงอายุ มาอยู่ที่กรุงเทพเป็นปี ไม่รู้จักใคร ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก แต่ด้วยความรักที่มีต่อลูก ยายก็ต้องทำ สุดท้ายก็ไม่สามารถรักษาชีวิตของน้าสาวไว้ได้ และเมื่อปีที่แล้วยายเองก็มาป่วยเป็นโรคมะเร็ง และได้ตรวจพบว่าอยู่ในระยะสุดท้าย แต่ยายเป็นคนที่เข้มแข็งมาก กำลังใจดีมาก ในขณะที่ลูกๆ กังวลแต่ยายยิ้มและบอกลูกว่าสู้ๆ อาจจะเป็นเพราะสมัยที่ยายมาอยู่ที่ รพ.จุฬา ยายเล่าให้ฟังว่า ผู้ป่วยที่อยู่ร่วมกัน จากไปวันละคน วันละคน เป็นภาพที่ยายเห็นจนชินตา แม่เล่าให้ฟังว่าก่อนที่ยายจะเสียชีวิต ยายถามหาลูกๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ ทั้งหมด 8 คน

แม่ดูแลยายมาเป็นระยเวลาเกือบปี แม่ผมเป็นลูกคนโต วันนี้แม่คงเสียใจมาก ในใจผมได้แต่คิดว่า ต่อจากนี้ไปเราจะดูแลแม่อย่างไร คงเป็นหน้าที่ที่ต้องทำให้ดีที่สุดต่อไป หันกลับมามองเหตุกาณ์ต่างๆรอบๆตัว การใช้ชีวิตต่อจากนี้ไปคงไม่เหมือนเดิม เพราะเกือบทุกคนต่างได้รับผลกระทบจากเจ้าโควิทกันถ้วนทั่ว

ขนาดบริษัทที่ผมทำงานอยู่คิดว่ามั่นคง ล่าสุดบริษัทแจ้งว่าจำเป็นต้องลดขนาดองค์กรขนานใหญ่ เพื่อความอยู่รอด บริษัทจำเป็นต้องประกาศปรับลดพนักงานและลดขนานองค์กร เพราะไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ กับรายได้ที่เข้ามา ไม่สามารถแบกต้นทุนและรับภาระการขาดทุนอย่างต่อเนื่องได้

ทั้งสองเหตุการณ์เป็นเพราะเจ้าโควิทแท้ๆ มันได้ส่งผลกระทบกับชีวิตของเราอย่างไม่คาดคิด กับ การสูญเสียยายแต่เราไม่สามารถเดินทางไปร่วมไว้อาลัย และการประกาศปรับลดพนักงานของบริษัท นี่คงเป็นประวัติศาสตร์ครั้งหนึ่งในชีวิตของเรา ถ้าจะเทียบกันคนที่เกิดในยุคสงครามโลกครั้งที่ 2 ก็ นี่ เปรียบได้ว่าเป็นสงครามโลกครั้งที่สาม ที่ไม่ได้เป็นการสู้รบกันด้วยอาวุธ แต่เป็นการสู้รบกับเชื้อโรคไวรัสโควิท ทุกชีวิตต่างได้รับผลกระทบกันถ้วนทั่วในทุกสาขาอาชีพ ไม่เลือกว่ารวยจน

ผมโชคดีมากที่ก่อนหน้านี้ได้รู้จักและพบกับหลวงพ่อวิริยังค์ สิรินธโร พระพรหมมงคลญาณ วิ. และได้เข้าเรียนหลักสูตรครูสมาธิ ของหลวงพ่อ จนได้ปฏิบัติธรรมด้วยการเดินจงกรม นั่งสมาธื อย่างละ 30 นาที อย่างต่อเนื่องเป็นนิสัย ติดต่อกันมาตั้งแต่เดือนธันวาคมปีที่แล้ว จนถึงปัจจุบัน มีขาดบ้างก็ไม่เกิน 5 วัน ทำให้จิตใจนิ่งสงบ และมีปัญญารู้เท่าทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนไม่ได้รับผลกระทบทางจิตใจมากนัก

วันนี้จึงขอบันทึกความสูญเสียและชีวิตที่ได้รับผลกระทบจากเจ้าโควิทไว้ เพื่อเป็นความทรงจำและเป็นประวัติศาสตร์ว่าครั้งหนึ่งเราเคยเจอเรื่องราวและเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในชีวิตของเรา

สุดท้ายก็คงเป็นกำลังใจให้กับทุกคน ที่อาจเจอเหตุการณ์และได้รับผลกระทบจากเจ้าโควิทนี้ ผ่านพ้น อุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดีนะครับ

เป็นกำลังใจให้ทุกคนและเป็นกำลังใจให้ตัวเอง
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะครับ
@Pichat